De leegstandheffingen hebben een ontradend effect, zijn bestraffend ten aanzien van degenen die door leegstand en verwaarlozing bijdragen tot de verloedering van de leef- en omgevingskwaliteit en dienen als financieringsbron voor initiatieven die de leef- en omgevingskwaliteit verbeteren. Deze heffingen waren voorheen opgenomen in afzonderlijke decreten (Leegstandsdecreet Bedrijfsruimte en Decreet gebouwen/woningen). Voor de toepassing van het Leegstandsdecreet bedrijfsruimten werd de naakte eigenaar aanzien worden als belastingplichtige terwijl dit voor de toepassing van het Decreet gebouwen/woningen niet het geval was. Voor de toepassing van het Decreet gebouwen/woningen kon de vruchtgebruiker worden aangesproken.
Het Grondwettelijk Hof oordeelde dat wanneer ook de naakte eigenaars van leegstaande bedrijfsruimten zonder uitzondering aan de heffing worden onderworpen, de maatregel onevenredig is met de doelstelling die door de leegstandheffing voor bedrijfsruimten wordt nagestreefd. Het is immers inherent aan de rechtsfiguur van de naakte eigendom dat de naakte eigenaars, die niet over het recht van gebruik en genot beschikken, geen maatregelen vermogen te nemen teneinde aan de leegstand een einde te maken.
De kwestieuze bepalingen in de vermelde Decreten zijn inmiddels al een tijdje opgeheven ingevolge de inwerkingtreding van de VCF. Desalniettemin heeft deze uitspraak van het Grondwettelijk Hof zeker zijn belang. De kwestieuze bepalingen werden in de VCF herschreven maar de concrete inhoud van de bepalingen werd op dit punt niet gewijzigd. Hieruit volgt dat de Vlaamse belastingdienst ook op basis van de VCF de naakte eigenaar van de leegstaande bedrijfsruimte niet kan aanspreken om de heffing te voldoen.
LAUWERS & SEUTIN Fiscale Advocaten volgen de ontwikkelingen op de voet en blijven ter beschikking voor alle vragen en/of opmerkingen hieromtrent.
